Motivatie en emo-eter

ayrula

Hallo,

Ik ben nieuw hier. Ik strungel al een 25 jaar met overgewicht. Ik ben altijd een grassprietje geweest in mijn jonge jaren. Maar na de zwangerschappen en slecht huwelijk ben ik mijn heil gaan zoeken in eten. Waar ik me voor schaam. Ik wil terug een gezond gewicht en moet daarvoor toch wel 20 kg afvallen. Maar verdorie, ik start met goede voornemens en telkens ik een moeilijk moment heb is het alweer om zeep. Hierdoor voel ik me een lafaard en een quiter. Nochthans was ik iemand die vocht om haar doelen te halen. Maar op een of andere manier lukt het me niet meer. Ik ben eigenlijk ook moe om te strijden. Of het beu om ervoor te gaan aangezien ik steeds hervat. Ook eten is een verslaving. In tegenstelling tot alcohol is eten wel noodzakelijk om te leven. Ik zoek hier steun en hulp om om te gaan tijdens moeilijke periodes.

Hopelijk vind ik hier mensen die me kunnen steunen in mijn proces.

liesdenuwelaere

Liefje,

Je woorden raken me diep. Niet alleen omdat je ze zo open en eerlijk deelt, maar omdat er zoveel moed in schuilt om ondanks alle moeilijke momenten toch weer op te staan en het opnieuw te proberen. Jij bent geen quitter. Jij bent iemand die blijft zoeken naar wat haar beter maakt. Iemand die blijft hopen. Dat is kracht.

Ik herken je worsteling maar ik ga niet doen alsof ik weet hoe jij je voelt, maar ik voel wel mee met je verlangen naar rust in je hoofd en lichaam, naar vrijheid in je relatie met eten.

Eten bijhouden, zoals op deze app, mag je niet zien als een manier om streng te zijn. Het is bewustwording. Leren over voeding, maar ook over mezelf. Niet om te straffen bij een koekje, maar om te snappen wat ik nodig heb. Ik hang er geen groot label ‘ik ben op dieet’ aan want dan heeft mijn omgeving (en ik zelf ook) veel te hoge verwachtingen die ik niet kan inlossen— ik zeg gewoon: “ik let wat op mijn voeding.” Geen verboden. Geen schaamte.

En over dat grassprietje van vroeger… Ik snap dat beeld. Dat verlangen naar een tijd waarin je lichaam licht en vanzelfsprekend aanvoelde. Maar dat grassprietje was een momentopname, in een ander hoofdstuk van je leven. Je bent sindsdien gegroeid, door zoveel gegaan — en al die ervaringen hebben je gevormd. Misschien moeten we niet proberen terug te keren naar dat beeld, maar vooruit kijken naar iets wat dieper zit dan een kledingmaat.

Wat wél kan terugkomen — en zelfs sterker dan ooit — is het gevoel van je goed voelen in je lijf, van tevreden zijn met jezelf, van geluk dat niet afhangt van hoe je eruitziet. Gelukkig zijn met jezelf kan ook zonder grassprietje te zijn. En eerlijk? Dat geluk is waarschijnlijk het echte doel, meer nog dan welk gewicht dan ook.

Gun jezelf zachtheid. Gun jezelf een nieuw begin. En weet dat je hier niet alleen in bent. Ook al is het wat stil op het forum, er zijn wél mensen die het lezen en met je meeleven.

Liefs,
Lies

LaurensE1

Welkom en succes! Hoe gaat het nu?