Gedichten?

Hallo allemaal,

Ik hou erg van schrijven... zoals sommigen van jullie misschien al begrepen hadden aangezien ik elke week een blogje schrijf :-) Maar ik schrijf ook gedichten. Geen hoogstaande poëzie, maar gewoon schrijfsels waarin ik mijn gevoelens probeer te beschrijven en een plek probeer te geven. Ik had er een tijd geleden - voordat ik de kracht vond mijn verslaving het hoofd te bieden - een tweetal geschreven... misschien 'leuk' omdat het voor sommigen herkenbaar kan zijn, of misschien zijn er meer mensen die dergelijke schrijfseltjes kunnen waarderen... of misschien is het helemaal niks, haha, dan bloedt dit topic vanzelf wel dood

Hier komen ze:


~Verslaving~

Wie is die persoon die mijn weg bewandelt
Die ik zie slagen en die gewaardeerd wordt
Waar ik stilletjes achter aan sluip
Ongezien, ongehoord, verloren

Ik beweeg zonder spoortje vooruitgang
Mijn hart bonst van inspanning
Maar het resultaat blijft uit en ik ben
Machteloos, nutteloos, verloren

Een obsessie die mijn geest versluiert
Troebel water waarin ik geen reflectie zie
Een droom die vaag blijft, zonder structuur
Doelloze stromen die in elkaar overlopen

Controle is vervaagd in een deken van mist
Machteloos tegen een ongekende kracht
Een allesoverheersende ijzeren hand
Die mij vernietigt en tot waanzin drijft

Met ziel en zaligheid sta ik er achter
Een allesomvattende eeuwige wens
Mijzelf te kunnen beheersen, sterk te zijn
Maar iets ongrijpbaars bezit een vurigere kracht

Een wanhopige dans in een arena van zelfhaat
Repulsie, een walging die tot mijn kern doordringt
Mijn hele lijf is verkrampt, strak gespannen
Verlos me van deze ketenen, schenk me vrijheid

Of mis ik de wijsheid, het inzicht,
Ben ik te zwak, te gebroken, miezerig
Geen kracht in dit kolossale lijf, deze slappe huid
Een zielige brok mens die nergens goed voor is


~Het verkeerde lichaam~

Ik wou dat ik mezelf los kon zien van mijn lichaam
Dan hield ik van mezelf, was ik rechtvaardig, krachtig,
Levendig, moedig en alles waar ik achter sta

Als er geen zwaartekracht was dan kon ik vliegen
Een blad gedreven door louter de wind
Trots en vogelvrij met mijn vleugels gespreid

Maar dit lichaam houdt mij tegen de aarde gedrukt
Ik ben gebroken, zondig, eenzaam, leeg
Ik wil het afschudden, mijn ziel bevrijden

Als aan de grond genageld stagneert mijn voortgang
Ik zie mezelf stil staan daar waar ik vooruit zou moeten
Een taalbarrière tussen mijn lichaam en mijn geest

Mijn lichaam is mijn kooi, een ijzeren constructie
En daar waar mijn ziel wil dansen op het ritme
Ben ik voor altijd aan handen en voeten gebonden