Nee, ook ik kan het niet alleen!

smirna1985

Hallo strijders,

Ik ben Mirna, 30 jaar en ik vind mezelf te dik!
Vandaag heb ik mezelf in een hokje gezet. Dit hokje is het hokje van de emotie eters.... Een hokje waar ik soms zo graag ontiegelijk graag naar binnen wil. Opvallend is dat ik na een paar minuten niets liever wil dan datzelfde hokje gillend verlaten, maar dan is het leed, wat eten heet, al geschiet. Het gevolg van die paar minuten in dat hokje is dat ik me vrijwel de hele dag moe en futloos voel van alle suikers die mijn lichaam vervuilen. Zelfs mijn passie voor sport en bewegen ben ik even vergeten...
Ik stel mezelf steeds vaker de vraag, wil ik de bourgondisch rubensvrouw zijn, of de fitte strakke sportchick? Wat is haalbaar en als ik dan geen afgetrainde vrouw kan zijn, wanneer ben ik dan wel tevreden?
Zelf denk ik dat er best veel vrouwen en mogelijk mannen zich zo voelen. Het idee dat je gelukkiger bent als je bijv. 10 kilo minder weegt maakt dat je een haat liefde verhouding hebt met sporten en eten. Ik ga eerst proberen mijn hokje af te breken en mijn lichaam te accepteren zoals het is met of zonder die 10 kilo.
Wie doet ermee?!

liefs Mirna

janeckbear

Mooi verwoord Mirna. Ik ken dit gevoel helemaal. Maar je moet voor jezelf inzien dat je een nieuwe weg in moet slaan. Niet dat de verleiding van eten dan minder wordt, maar als je de kick van het afvallen te pakken hebt, werkt dat zo stimulerend dat je nooit meer terug wil. Ik ben inmiddels 20kg afgevallen en zit op mn streefgewicht ,hoewel de verleiding om door te gaan met afvallen op de loer ligt hou ik dagelijks mn voedsellogboek bij om op gewicht te blijven.

Ik wens je heel veel succes en sterkte om de klus tot een goed einde te maken