Pashokjes
mverschaeren10
Berichten: 1 Member
Het is winteruitverkoop en ik heb een aantal dingen nodig dus begeef ik me tegen alle gezond verstand in tussen de massa kooplustigen. De wachtrijen zijn overal van een record lengte dus tijd genoeg om alles te observeren in deze wereld van de kleding consument.
Allereerst heb je de pashokjes. Die zijn recht evenredig met de prijs van de aangeboden kleding. In de dure boetieks zijn het echte kamertjes. Met voldoende haakjes, een sjaaltje om over je gemaquilleerde snoet te leggen zodat de volgende ook nog een nette bloes of trui heeft én een stoel of zeteltje zodat je ook meteen kan zien en voelen hoe een rok, jurk of broek zit. Ze hebben ook allemaal een deur of een behoorlijk dik en vooral ruim en goed sluitend gordijn. En het belangrijkste...ze hebben één of meer spiegels in het pashokje zodat je op je gemak en in alle privacy jezelf kan beoordelen. Op de grond géén rommel of pluizen. Er is geen vrouw die hier met een hoge bloeddruk of stijf van de stress naar buiten komt.
Maar dan de pashokjes voor de mindere koopjesgodinnen. De grote kledingketens investeren daar niet in. Je hebt smalle, benepen hokjes (type bezemkast) die pronken met afgebroken haakjes zodat je je jas en tas maar op de grond moet gooien. De vloer die dan gedecoreerd ligt met afgerukte labels, stof en pluizen, kapotte kapstokken en meer van dat fraais. Als afsluiting is het hokje in het bezit van een dun, smal en meestal groezelig stuk gordijn dat langs elke kant nog minstens vijf centimeter open blijft staan. Een peepshow for free voor onze minder tactvolle medemens. In de hokjes géén spiegels zodat het slachtoffer van dienst doorheen de halve winkel moet lopen om dan te zien dat de kleding toch niet past. Zucht!
Oh en dan wij, de winkelende dames! Wat zijn we toch allemaal uniek. Alhoewel...we komen toch in soorten. Je hebt allereerst de bloedmooie, zelfverzekerde types. Die verdwijnen in en uit pascabines, de armen vol kleren en staan letterlijk met alles wat ze aantrekken. Je ziet het, deze gelukkigenpassen alleen al voor het plezier.
Dan heb je de lijdzame types. Er moeten nu eenmaal kleren worden gekocht, laat het dan ook maar gauw over zijn. Ze verdwijnen in een pashokje, komen er half aangekleed en zonder schoenen uit, rennen naar de spiegel en verdwijnen tenslotte richting kassa met iets dat totaal niet past of leuk staat, maar ze hébben tenslotte kleren.
Dan de categorie waar ondergetekende mag worden bijgeteld. De vrouwen die met schijnbaar leuke dingen, op de kapstok dan toch, de paskamer binnenstappen. Daar blijkt het plots minder leuk te zijn of erger nog, alweer niet te passen. Ze lopen nog een aantal keren voor een ander probeersel en geven het op de duur op. Een humeur op nul en een bloeddruk die van frustratie tegen een infarct aanleunt.
Pashokjes en kleren kopen, niet mijn ding.
Ciao
Allereerst heb je de pashokjes. Die zijn recht evenredig met de prijs van de aangeboden kleding. In de dure boetieks zijn het echte kamertjes. Met voldoende haakjes, een sjaaltje om over je gemaquilleerde snoet te leggen zodat de volgende ook nog een nette bloes of trui heeft én een stoel of zeteltje zodat je ook meteen kan zien en voelen hoe een rok, jurk of broek zit. Ze hebben ook allemaal een deur of een behoorlijk dik en vooral ruim en goed sluitend gordijn. En het belangrijkste...ze hebben één of meer spiegels in het pashokje zodat je op je gemak en in alle privacy jezelf kan beoordelen. Op de grond géén rommel of pluizen. Er is geen vrouw die hier met een hoge bloeddruk of stijf van de stress naar buiten komt.
Maar dan de pashokjes voor de mindere koopjesgodinnen. De grote kledingketens investeren daar niet in. Je hebt smalle, benepen hokjes (type bezemkast) die pronken met afgebroken haakjes zodat je je jas en tas maar op de grond moet gooien. De vloer die dan gedecoreerd ligt met afgerukte labels, stof en pluizen, kapotte kapstokken en meer van dat fraais. Als afsluiting is het hokje in het bezit van een dun, smal en meestal groezelig stuk gordijn dat langs elke kant nog minstens vijf centimeter open blijft staan. Een peepshow for free voor onze minder tactvolle medemens. In de hokjes géén spiegels zodat het slachtoffer van dienst doorheen de halve winkel moet lopen om dan te zien dat de kleding toch niet past. Zucht!
Oh en dan wij, de winkelende dames! Wat zijn we toch allemaal uniek. Alhoewel...we komen toch in soorten. Je hebt allereerst de bloedmooie, zelfverzekerde types. Die verdwijnen in en uit pascabines, de armen vol kleren en staan letterlijk met alles wat ze aantrekken. Je ziet het, deze gelukkigenpassen alleen al voor het plezier.
Dan heb je de lijdzame types. Er moeten nu eenmaal kleren worden gekocht, laat het dan ook maar gauw over zijn. Ze verdwijnen in een pashokje, komen er half aangekleed en zonder schoenen uit, rennen naar de spiegel en verdwijnen tenslotte richting kassa met iets dat totaal niet past of leuk staat, maar ze hébben tenslotte kleren.
Dan de categorie waar ondergetekende mag worden bijgeteld. De vrouwen die met schijnbaar leuke dingen, op de kapstok dan toch, de paskamer binnenstappen. Daar blijkt het plots minder leuk te zijn of erger nog, alweer niet te passen. Ze lopen nog een aantal keren voor een ander probeersel en geven het op de duur op. Een humeur op nul en een bloeddruk die van frustratie tegen een infarct aanleunt.
Pashokjes en kleren kopen, niet mijn ding.
Ciao
1
Reacties
-
laten bezorgen en thuis passen
0 -
Leuk geschreven en echt herkenbaar0
-
Ja, dit was tot voor kort ook voor mij heel herkenbaar!
Nu, bijna 18 kilo lichter, krijg ik er helemaal schik in, in kleding passen (en kopen!). Ik ben er alleen inmiddels wel achter, dat mijn nieuwe maat niet meer te krijgen is in de uitverkoop. Mijn oude maat nog wel volop...0 -
Goed geschreven!
Weet je dat die 'zorgeloze typjes' trouwens helemaal niet doorhebben dat shoppen zo'n drama kan zijn?
Vroegâh was ik er ook zo een... ik hoefde niet eens het pashokje in, gewoon maatje 34 of 36 even de lengte van de broek checken 34? oké tjing, afrekenen. Zelfs aan het eind van een uitverkoop nog even zo'n 'oh ja' momentje om te kijken of er nog iets leuks hangt. Je slaagt gewoon altijd als je miniskinny bent.
En toen werd ik 30, groeide 20 kg en opeens was maatje 40 krap zat
Door schande en schaamte heb ik ook het leed dat pashokje heet ontdekt, en de griscultuur die daarbij hoort: Zeg maar, als je zelf denkt, nee... dit zit toch te ... RATS trekt de volgende het zó uit je hand, want zij vond het blijkbaar leuk genoeg bij jou staan om het zelf te proberen. Echt heel Zen, en je gaat er ook helemaal niet door twijfelen of je toch... Maar dan is het dus al weg in die maat.
Nu ik maat 38 heb (ja en al een half jaartje vast weet te houden, whoehoooe) merk ik inderdaad ook dat ik passen en kopen véél leuker vind, maar dat alles in mijn maat al op is
Dus inderdaad: online shoppen, aan het begin van de uitverkoop, en thuis voor de prive spiegel passen
1 -
Ik haat pashokjes. Volgens mij zijn die spiegels gemaakt om extra mollig te lijken.2
-
Categorieën
- Alle Categorieën
- 2.3K Hoofdfora
- 856 Stel jezelf voor
- 326 Algemene hulp bij diëten en gewichtsverlies
- 41 Succesverhalen
- 396 Voedsel en voeding
- 254 Fitness en training
- 312 Motivatie en steun
- 65 Recepten
- 38 Kletsen, gezelligheid en spelletjes
- 474 MyFitnessPal-Fora
- 4 MFP Nieuws en aankondigingen
- 77 Suggesties/Feedback voor de website
- 393 Technische ondersteuning/Hulp nodig