Nee, ook ik kan het niet alleen!

Hallo strijders,

Ik ben Mirna, 30 jaar en ik vind mezelf te dik!
Vandaag heb ik mezelf in een hokje gezet. Dit hokje is het hokje van de emotie eters.... Een hokje waar ik soms zo graag ontiegelijk graag naar binnen wil. Opvallend is dat ik na een paar minuten niets liever wil dan datzelfde hokje gillend verlaten, maar dan is het leed, wat eten heet, al geschiet. Het gevolg van die paar minuten in dat hokje is dat ik me vrijwel de hele dag moe en futloos voel van alle suikers die mijn lichaam vervuilen. Zelfs mijn passie voor sport en bewegen ben ik even vergeten...
Ik stel mezelf steeds vaker de vraag, wil ik de bourgondisch rubensvrouw zijn, of de fitte strakke sportchick? Wat is haalbaar en als ik dan geen afgetrainde vrouw kan zijn, wanneer ben ik dan wel tevreden?
Zelf denk ik dat er best veel vrouwen en mogelijk mannen zich zo voelen. Het idee dat je gelukkiger bent als je bijv. 10 kilo minder weegt maakt dat je een haat liefde verhouding hebt met sporten en eten. Ik ga eerst proberen mijn hokje af te breken en mijn lichaam te accepteren zoals het is met of zonder die 10 kilo.
Wie doet ermee?!

liefs Mirna